Het is effe geleden dat ik nog iets schreef. Mijn lijf wilde niet mee en dwong me tot rust en loslaten.
Nu is de lente in het land, wil het lijf af en toe weer wel mee en groeit de goesting om mijn kop weer boven water te steken. Een nieuwe lente, een nieuw geluid of een nieuwe start dus!
In tussentijd heb ik mijn 2 ‘challenges’ niet losgelaten. Ik heb nog steeds geen spullen gekocht en dat is ondertussen zo een evidentie geworden, dat ik er niet meer bij stil sta. Ik voel geen enkele trekkingskracht meer als ik door winkels loop. Enkel in een winkel met voeding, zit ik soms wel wat uit te kijken naar dingen die extra lekker zijn, kleine verwennerijtjes aangezien ik meestal heel basic eet en redelijk wat aan de kant moet laten (gluten, dierlijke melkproducten, suiker,…).
Ik botste laatst wel op 2 praktische kwesties: de dop van mijn drinkbus is stuk gegaan en mijn oude plastieken snijplankje is dringend aan vervanging door een houten of glazen versie toe. Het begint er nl. sterk op te lijken dat ik bij elke maaltijd een laagje van mijn snijplankje mee naar binnen speel…
Wat de drinkbus betreft, ben ik op zoek naar een andere dop. Ik heb gelukkig nog een andere drinkbus, maar die dop is ook niet meer al te best, dus het is een kwestie van tijd eer ik zonder drinkbus zit, wat wel heel vervelend is. Tot voor kort gebruikte ik beide drinkbussen als ik een hele dag van huis was, zodat ik voldoende water mee had. Gevolg is dat ik de afgelopen weken toch een keer of 2 ergens een plastiek flesje met drinken heb moeten kopen nadat de ene drinkbus leeg was.
De andere challenge (huishoudelijk afval verminderen) blijkt iets lastiger te worden wanneer het lijf niet mee wil. Als je je redelijk zombie-achtig voelt, wil je liefst alle boodschappen in één winkel kopen – snel binnen en buiten. De idee om van de bioboer naar de slager, naar de viswinkel en nog langs de biowinkel te moeten rijden, is niet echt uitnodigend. Ik ben dan toch enkele keren in de supermarkt beland, waar je alles bij elkaar hebt, maar waar alles eindeloos verpakt is. Ik zat op slag met veel meer afval 🙁
Het is een hele klus geweest om me daar niet verschrikkelijk schuldig over te voelen. Met dank aan enkele gelijkgestemde dames op Facebook (Anne Drake – ecologie op hoge hakken en Veerle Colle) kon ik mijn blik bijsturen. Ik kijk nu naar elke keer waarop ik mijn eigen zakjes en herbruikbare verpakking gebruik en dus wegwerpverpakking vermijd. Ik ben blij met elk plastiek zakje dat niet mee naar huis ging. En als het dan toch een keertje moet, dan is dat geen mislukking. Dan is dat gewoon die ene keer dat het toch niet anders kon. De blik op wat goed gaat dus!
Ondertussen start ik in samenwerking met Transitie Scherpenheuvel-Zichem VZW een groepje dat maandelijks samen komt rond het thema ‘huishoudelijk afval verminderen’. Het zou fijn zijn om met enkele ‘partners in crime’ samen te zitten, ideeën te delen, elkaar tips te geven, elkaar aan te moedigen en samen te werken. Dit groepje gaat binnen enkele weken van start. Ik kijk er naar uit!
Nu staan er nog enkele onderwerpen op stapel, waar ik graag over wilde schrijven: het eerste Tiny Tea-gesprek dat in maart door ging en het leuke repaircafé dat Transitie Scherpenheuvel-Zichem georganiseerd had.
En dan is er nog een spannende kwestie: binnenkort gaan we voor 2 weken op vakantie. Gaat het ons daar goed lukken om het afval te beperken? Ik neem de intentie alleszins mee! Ons vervoer zit al goed: we gaan met de trein. Lekker laten rijden…
Voilà, we zijn weer vertrokken…
